Krzyż ustanowiony 15.XI.1917 w Estonii jako odznaczenie za męstwo i waleczność z inicjatywy walczącej tam pod dowództwem gen. Bułak-Bałachowicza formacji. W okresie wojny polsko-bolszewickiej formacja ta , zwana Armią Ochotniczą i Sprzymierzoną występowała jako sojusznik armii polskiej. Oprócz Krzyża Waleczności, wprowadzone zostało w latach 20-tych wyróżnienie wyższej klasy : Gwiazda Rycerzy Śmierci.
Działalność Kapituły Krzyża nie oparła się niestety oszustom, którzy odsprzedawali je za pieniądze różnym nie związanym z oddziałem osobom co doprowadziło w konsekwencji do umieszczenia Krzyża Waleczności i Gwiazdy Śmierci przez Ministerstwo Spraw Wojskowych na liście odznaczeń i odznak zabronionych do noszenia.
Genezę symbolu (trupiej czaszki na tle białego krzyża) wyjaśnia sam gen. Bułak-Balachowicz : „Na głowy nasze wyznaczone były nagrody.Były wydane rozkazy nie brania nas do niewoli. By się uchronić od haniebnej śmierci, każdy z nas miał na wszelki wypadek truciznę szybko działającą.. Były wypadki że Niemcy nawet trupy partyzanckie wieszali, jak twierdzili dla postrachu, za co dawaliśmy im odwet. Stąd też organizacja nasza nosiła tytuł „rycerzy śmierci” i jako godło przyjęła odznakę bojową, krzyż biały z trupią głową, pochodnią i mieczem. Po wojnie z Niemcami odznakę tę wprowadziliśmy w wojnie z bolszewikami i odznaka ta utrwaliła się w bojowych moich oddziałach, jako najwyższy order bojowy.”
(Powyższe informację zaczerpnąłem z książki Pana Wojciecha Steli pt.” Polskie ordery i odznaczenia vol. IV”)
Krzyż Waleczności, który znajduje się w zbiorach antykwariatu jest rzadszą odmianą tego odznaczenia z nabitą puncą grawera oraz numerem nadania. Wstążka doskonale zachowana z naturalną patyną, która przyciemniła żółte paski.